Στην μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου που έγινε στο Κερατσίνι, τρεις φίλοι που παρευρέθηκαν λόγω επαγγέλματος οι δύο και ο τρίτος πατέρας μαθητή, μου είπαν πως το μεγάλο πλήθος που ήταν παρόν μες την καλή χαρά είχε σφυρίξει λήξη των μέτρων κατά του κορωνοϊού. Τα μέτρα ελάχιστοι τα τηρούσαν και μάλιστα δεν ήταν μόνο οι ανεμβολίαστοι αλλά και οι εμβολιασμένοι που πιστεύουν ότι εφ'όσον εμβολιάστηκαν οι ίδιοι δεν διατρέχουν πια κανένα κίνδυνο να μολυνθούν και ούτε καν περνάει από το μυαλό τους ότι παίζεται να είναι ασυμπτωματικοί φορείς που μεταδίδουν τον ιό σε άλλους. Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι λόγοι που όπου έγιναν οι παρελάσεις η συμπεριφορά του κόσμου να ήταν διαφορετική; Κανένας λέω.
Οι δήμοι πάντως είχαν δυο επιλογές. Ή να κάνουν τις παρελάσεις ή να μην τις κάνουν. Σε λίγες πόλεις και νομούς της βορείου Ελλάδος όπου η κατάσταση έχει ξεφύγει εδώ και βδομάδες, αποφάσισαν οι εκλεγμένοι της τοπικής αυτοδιοίκησης να μην γίνουν φέτος. Να μία απόφαση που την καταγράψαμε στις ελπιδοφόρες.
Απ'ότι μάθαμε στους πέντε δήμους της Περιφερειακής Ενότητας Πειραιά οι παρελάσεις έγιναν κανονικά και παντού επικράτησε η ίδια συμπεριφορά εκ μέρους των θεατών. Όσο για τους δήμους, δεν περίμενα κάτι διαφορετικό, να αρθούν δηλαδή οι εκλεγμένοι της αυτοδιοίκησης στο ύψος αυτής της περίστασης, όταν εδώ και τόσους μήνες και για λόγους εντελώς ψηφοθηρικούς δεν έχουν κουνήσει ούτε το μικρό δακτυλάκι τους υπέρ του μαζικού εμβολιασμού.
Παράλληλα πολλές ειδήσεις φτάνουν και πολλά ακούγονται για το ότι τα μέτρα σε κλειστούς χώρους δεν τηρούνται παντού με την απαιτούμενη σοβαρότητα και αυστηρότητα. Βοηθάνε οι πλημμελείς έλεγχοι εκ μέρους της πολιτείας. Όμως βάζουν πλάτες και οι καταστηματάρχες και το κοινό που σπρώχνουν στην εύκολη και επικίνδυνη λύση που βολεύει όλους, πράγμα που οδηγεί στο να ισχύει μόνο στα χαρτιά αυτή η κυβερνητική απόφαση. Ακούγεται ότι το ίδιο ισχύει και στα γήπεδα. Κινούμαστε δηλαδή στον δρόμο που χάραξε η Θεσ/νίκη. Αυτά ακούω και διαβάζω. Θεωρώ ότι είναι σχεδόν απίθανο να μην χειροτερέψουν τους επόμενους μήνες σε όλη την χώρα τα πράματα σ'αυτό το θέμα και ίσως μάλιστα να εκτροχιαστούν. Ιδού για ποιο λόγο φτάνει στ'αφτιά μας ο ήχος του ακονίσματος του δρεπανιού του χάρου γιατί αυτός το πιάνει στον αέρα ότι θα πέσει πολύ δουλειά τους επόμενους μήνες. Ως ένα βαθμό είναι στο χέρι μας να τον αφήσουμε με το δρεπάνι στο χέρι.
Πάνω σ'αυτήν την εκδοχή διάβασα στο fb και δύο μικρές αναρτήσεις που η μία είναι απορία σχετικά με ανεμβολίαστους έξυπνους και σοβαρούς ανθρώπους και η άλλη πετάει το μπαλάκι στον χώρο των οργανομένων αριστερών.
Η μία είναι της Δέσποινας Σπανούδη και η άλλη του Haris Golemis
Δεν με εκπλήσσει η αδιαφορία της κυβέρνησης και τα αλλοπρόσαλλα και πλημμελή μέτρα.
Δε με εκπλήσσει ούτε η ανευθυνότητα των άλλων, που στήριξαν τα δικαιώματα των αντιεμβολιαστών.
Με εκπλήσσει να πέφτουν θύματα μιας μαζικής παράκρουσης άνθρωποι που κατά τα άλλα είναι έξυπνοι, δραστήριοι, κοινωνικοί.
Ξέρω αρκετούς και αρκετές. Που φοβούνται να εμβολιαστούν και κλείνουν κυριολεκτικά τα αυτιά τους και τα μάτια τους. Γίνονται κουφοί και τυφλοί.
Όπως λέει και η μητέρα μου που σε λίγο κλείνει αισίως 95 έτη σε αυτό τον κόσμο: Μα γιατί δεν εμβολιάζονται; Δεν μπορώ να το καταλάβω.
Έλα ντε. Γιατί;
Yannis Skalidakis
Γιατί θα πρέπει να παραδεχτούν ότι έλεγαν βλακείες τόσο καιρό. Παλιά το λέγαμε αυτοκριτική. Σε κανέναν δεν άρεσε.
Ο κορωνοϊός επελαύνει, σκοτώνοντας κάθε μέρα δεκάδες ανθρώπους, αφήνοντας ανάπηρους για μεγάλο διάστημα χιλιάδες άλλους, ενώ το ΕΣΥ διαλύεται με αποτέλεσμα πρόσθετους θανάτους από άλλες αιτίες. Μπροστά σ' αυτήν την κατάσταση, θεωρώ ότι τρία ενδεχόμενα υπάρχουν:
- Να μη γίνει τίποτα, και να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι κάθε μέρα και για ένα απροσδιόριστο διάστημα θα πεθαίνουν 50-100 άνθρωποι, με την ελπίδα ότι ο ιός κάποτε θα φύγει...
- Να γίνει ένα αυστηρό λοκντάουν, κατ' αρχάς στις περισσότερο πληττόμενες περιοχές, και αν αυτό δεν αποδώσει σε όλη τη χώρα.
- Να εφαρμοστεί άμεσα ένα πρόγραμμα γενικού υποχρεωτικού εμβολιασμού.
Η κυβέρνηση έχει συμβιβαστεί με το πρώτο. Με δεδομένη την δική της ευθύνη για τις εξελίξεις (αλλά, σε ένα βαθμό, και του ετερόκλιτου "κινήματος" μη εμβολιαζόμενων-αντιεμβολιαστών), τα κόμματα της Αριστεράς έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στις άλλες δύο δυνατότητες. Εδώ δεν τίθεται θέμα πολιτικού κόστους. Πρόκειται για ζήτημα ζωής ή θανάτου.
