Χαζεύοντας τους δίσκους  έ πεσα πάνω στο συνάδελφο, να δεις που ξέχασα το μικρό του, είπα μέσα μου, καθώς έδωσα το χέρι για τις καθιερωμένες ευχές. Είχαμε γνωριστεί από κοντά τις ηρωικές εκείνες μέρες της μεγάλης απεργίας. Και πριν δε θάλεγα ότι μου ήταν εντελώς άγνωστος. Ο χώρος που εργαζόμαστε και κινούμαστε  δεν είναι και τόσο ευρύς. Σε μια πόλη που όποτε βγεις στο κέντρο της δεν περνάς απαρατήρητος  ή δε γίνεται να μη συναντήσεις γνωστούς και να μη χαιρετήσεις κάποιον στο δρόμο σου. 

Εκείνες τις μέρες που όλοι είχαμε βγει στους δρόμους  ο συνάδελφος  ήταν πανταχού παρών. Στο απεργιακό κέντρο  πήγαινα ορισμένες ώρες για συγκεκριμένη απασχόληση, ενώ οι άλλοι ξημεροβραδυάζονταν εκεί. Εκείνος λοιπόν πηγαινοερχόταν με λευκό πουκάμισο πάντα και κουβέντιαζε με όλους. Όταν κάποια στιγμή τον άκουσα δίπλα μου σε μια συζήτηση να καμαρώνει για την πλούσια δισκοθήκη του και μάλιστα σε πιο εξειδικευμένα θέματα, θέλησα να του κάνω την έξυπνη. Από καιρό συζητούσαμε για τη μουσική της ταινίας ΧΑΟΣ που δεν υπάρχει σε δίσκο, γύρισα λοιπόν και του είπα αν την έχει, σίγουρη ότι θα τον πιάσω απληροφόρητο. Πίνοντας μια πορτοκαλάδα κόντεψα να πνιγώ στραβοκαταπίνοντας όταν μου είπε ότι το απόγευμα θα μου φέρει εκεί στο κέντρο την κασέτα για να την αντιγράψω, φυσικά την έχει γιατί τον ενδιαφέρει πολύ η κινηματογραφική μουσική. Εκείνο το απόγευμα δεν πήγα στο κέντρο, δε θυμόμουν  πια γιατί, δεν τον πήρα στα σοβαρά ή μου έτυχε κάτι. Πάντως  εκείνος μου την είχε φέρει. Μου το θύμισε τώρα. Άρα εγώ στάθηκα άτυχη.

Στεκόμουν εκεί κοιτάζοντας τη λεπτή μορφή του που μέσα στο μαύρο αυστηρό παλτό εξαϋλωνόταν σχεδόν και το πρόσωπό του το οστεώδες φαινόταν πολύ κουρασμένο. Μόνο τα μικρά αεικίνητα μάτια του είχαν την ίδια ζωηράδα, μιλούσε δυνατά, γρήγορα και πολύ όπως πάντα. Διαπίστωσε μόνος του ότι με είχε πιάσει μονότερμα αλλά εγώ χαμογέλασα. Ανέκαθεν προτιμούσα να ακούω παρά να μιλάω εγώ. Και τώρα το διασκέδαζα ακόμα περισσότερο γιατί η δυνατή φωνή του, το ύφος και οι απόψεις του, προκαλούσαν κάποιους γύρω μας και κοίταζαν περίεργα. Του είπα ότι συμφωνούσα από πεποίθηση κι όχι από ευγένεια ή λεπτότητα. Βλαστήμησε τη ζοφερή  κατάσταση, όπως εξελίχτηκε από την απεργία και μετά. Θέλει κότσια για να αντέχεις να υποστηρίζεις μια άποψη που δεν είναι ούτε με τους μεν ούτε με τους δε. Αυτό που σκεφτόμουν ως εναλλακτική λύση στο χώρο μας , εκείνος ονόμασε  δική του αιρετική άποψη.

Ανεβαίνοντας τα σκαλιά  για να φύγω με τα δώρα στα χέρια συλλογιζόμουν ότι ο Μάης του 68 έφυγε ανεπιστρεπτί κι ο δικός μας απεργιακός εκείνος μήνας  έγινε από τους ρομαντικούς Μάης  του 88. Όταν βγήκα έξω στο δρόμο άφησα αυτές τις σκέψεις . Ο παγωμένος αέρας στο πρόσωπο, τα πολύχρωμα φωτάκια, ο κόσμος  με την καταναλωτική μανία των ημερών, η φασαρία, η γιορταστική ατμόσφαιρα δεν ήσαν και οι πιο κατάλληλες συνθήκες για τέτοια θέματα. Μόνο σε δικές μου συνθήκες βρίσκω την άκρη του νήματος ή νομίζω ότι τη βρίσκω, όλα τ΄άλλα  με ξεστρατίζουν, με παραπλανούν, με κουράζουν αφάνταστα και με κατακερματίζουν. Τις νύχτες  αγρυπνώντας είμαι σε θέση να νιώσω πληρότητα σχεδόν, να ξεχειλίζω ηρεμία και να οδηγούμαι σε καθαρά μονοπάτια σκέψης και έκφρασης.