Του άρεσε το κρασί πιο πολύ από τον καφέ, τα ψάρια από το κρέας, τα μαγειρευτά από τους μεζέδες, η πόκα από το τζόκερ, το μολύβι από το πλήκτρο, το ράδιο από την τηλεόραση, το βουνό από τη θάλασσα, τα τούρκικα από τα αγγλικά. Όσο για την επιλογή του τού κόσμου του δόκτορα Κουμεντάκη αυτή ήταν ξεκάθαρα απόλυτη απέναντι στον κόσμο της επίσημης ιατρικής. 

Πάνω από όλα όμως ο παράδεισός του ήταν οι παρεΐστικες συζητήσεις, το αυτοσχεδιαζόμενο κουβεντολόι φίλων, ιδιαίτερα γύρω από τραπέζια ταβερνών και κουτουκιών που τα λάτρευε. Εκεί ξεδίπλωνε με μαεστρία την ανατολίτικη εκδοχή του κόσμου, αυτού όπου η κάθε λέξη στη σωστή θέση αποκτούσε νόημα και βάθος, όπου η κάθε έννοια ξεγεννούσε με τρυφερότητα έναν μικρόκοσμο στον οποίο οι επιθυμίες ήταν πάνω από τις ανάγκες και η απιστία αποκτούσε με τα χρόνια τη δύναμη της πίστης. Με την ειλικρίνεια και την ευθύτητα που τον χαρακτήριζε, παρότι πωλητής στο επάγγελμα, υποστήριζε ότι μ'αυτά τα λίγα και με το μπουζουκάκι του η ζωή του ως συνταξιούχος γινόταν ωραία. Νομίζω τέλος πως όλοι θα συμφωνήσουμε ότι με τις πράξεις του φανέρωνε πως ενώ σεβόταν το χρήμα δεν το προσκυνούσε. 

Παρόλο που σε πολλά θέματα είχαμε διαφορετικές απόψεις ποτέ δεν προέκυπτε μία οξύτητα ανάμεσά μας, από αυτές που δηλητηριάζουν τις φιλίες και τρέφουν μνησικακίες. Τουναντίον, από τις αντιπαραθέσεις αναδυόταν ένα φιλικό σύμπαν όπου σ'αυτό νιώθαμε καλά μες το πετσί μας και όπου ήταν σχεδόν βέβαιο η αναβάπτιση των σχέσεών μας σε νέες κάθε φορά κολυμπήθρες.

Με άλλα λόγια, υπήρξε ένας λοξίας συμπολίτης μας, ένα χαρμόσυνο χαμηλών τόνων πειραχτήρι, παρόλο που ήταν βαθιά σκεπτικιστής. Κι αν κάτι διέκρινα με σαφήνεια ήταν η απόσταση που κρατούσε επί της ουσίας από τον κόσμο των ισχυρών ακόμα κι όταν ψήφιζε λαοφιλείς ανθρώπους των πόστων τις περισσότερες φορές με τη λογική του μη χείρον βέλτιστον. Και πάντα να στέκεται στο πλάι των αδύναμων, ιδιαίτερα αυτών που τους πυροβολούσε σύσσωμη η κοινωνία και τα ΜΜΕ.

Αν κάτι είναι σίγουρο είναι ότι έμαθα πολλά απ'αυτόν, κανόντάς με να σκέφτομαι τα αυτονόητά μου και τον κόσμο στην κυρίαρχη εκδοχή του. Κατά βάση μέσα από ένα παιχνίδι όπου άνθιζαν άτακτα συναισθήματα παραδίπλα από το ορυχείο της σιδηράς σκέψης. Φάνη, σ'ευχαριστώ. Σ'ευχαριστώ και σε φιλώ.

Υ.Γ. Ο Φάνης υπήρξε σταθερός αρθρογράφος της Σταγόνας κι αυτή ήταν η αφορμή που αυτή την τελευταία δεκαετία τον συναναστράφηκα πιο καλά από κάθε άλλη από τις προηγούμενες τέσσερις μεταπολιτευτικές δεκαετίες. Κατά τακτά διαστήματα μας έστελνε τα ψυχικών εντάσεων ψιλοδουλεμένα άρθρα του, που πάντα κάτι άλλο αναδείκνυε απ'αυτό που κέρδιζε τις εντυπώσεις του άψαχτου και βολεμένου πλήθους. 

Ιδού ένα δείγμα, το άρθρο του  Η μικρή ιστορία του κυρίου Γκα - Γκα  που αναρτήσαμε στις 26 Δεκεμβρίου του 2016.

Να προσθέσουμε πως στα τέλη της δεκαετίας του '70 έγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία   Μη...  που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας και λίγα χρόνια μετά την επίσης τη μικρού μήκους «Το καθίκι». Επίσης στίχοι του μελοποιήθηκαν από το συνθέτη Κώστα Μυλωνά.