Μέρες από τα παλιά αλλά με νέους ανθρώπους να κατακλύζουν το Κατράκειο στη συναυλία που διοργάνωσαν το Σάββατο 6 Ιουλίου πολλοί καλλιτέχνες ενός μικρού νέου κύματος με την επωνυμλια: 'Αγάπη ρε μαντζόρε'*. Πραγματικά μου είναι δύσκολο να ερμηνεύσω τη χαρά και τη συγκίνησή μου για το γεγονός. Θα προσπαθήσω να εκλογικεύσω τα συναισθήματά μου.
1. Μετά από τρία χρόνια σιωπής κάποιοι καλλιτέχνες όχι προσωπικά, αλλά ως ομάδα, παίρνουν θέση στο όσα συμβαίνουν γύρω μας,, μας μιλούν για αγάπη και αλληλλεγγύη, προσφέρονται εθελοντικά να μας πουν όλοι μαζί με τα τραγούδια τους ότι πρέπει να αντισταθούμε στο φόβο και στο μίσος.
2. Γενικότερα η μουσική ( η τέχνη γενικότερα) παίρνει θέση και αποτελεί καταφύγιο των ανθρώπων που βρίσκοντα σε απόγνωση. Σε αυτούς τους καλλιτέχνες (άλλοι λιγότερο γνωστοί και άλλοι περισσότερο) ακουμπάμε για να ευφρανθεί η ψυχή μας και όχι στους χαζοχαρούμενους που παρελαύνουν σε πρωινάδικα και μεσημεριανά. Κάποιοι απο τους τελευταίους εξάλλου μαζί με το απολίτικο "δεν ξέρω τίποτα", δήλωναν πρόσφατα οτι δεν έχουν πρόβλημα με τη Χρυσή αυγή ( πχ. Σφακιανάκης).
3. Εντυπωσιακό και για μένα ανέλπιστο ( ίσως και λόγω της φτηνής τιμής του εισιτηρίου) αποτελεί το γεγονός ότι στη συγκεκριμένη συναυλία κυριαρχούσε η νεολαία. Αυτό για μένα σημαίνει ότι αυτή η ισοπεδωτική κριτική και οι αφορισμοί ότι η νεολαία είναι χαμένη στον κόσμο της, απαίδευτη και απολιτίκ, και άλλα παρόμοιας δεν ισχύουν σε τέτοια έκταση που της αποδίδεται.
4. Ακόμη κι αν κάποιοι πήγαν να ακούσουν 'ένα τραγουδάκι για να περάσει η ώρα΄ , ακόμη και αυτοί νομίζω ότι ένιωσαν το μήνυμα " είμαστε όλοι αδέλφια' , ένιωσαν ότι κάτι ωραίο γίνεται εδώ. Γιατί εύκολα και παντού έβλεπες γύρω σου χαρούμενα πρόσωπα και ιδίως στους εθελοντές που δούλεψαν για να στηθεί η συναυλία.
5. Η αλληλλεγγύη εξάλλου εκφράστηκε και έμπρακτα, αφού τα έσοδα από τη συναυλία θα δοθούν στην 'Κλίμακα', στο 'Κοινωνικό ιατρείο Ελληνικού' και στα δύο σχολεία γαι μετανάστες, το 'Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών' και το 'δικό'μας εδώ στη Νίκαια, το Κυριακάτικο σχολείο μεταναστών.
Το ξέρω ότι αυτά που ένιωσα και σκέφτηκα μπορεί να είναι μια ψευδαίσθηση, κάτι που εύκολα θα το παρασύρει ο αέρας και δεν έχει ριζώσει και κάποιοι καλοπροαίρετα να διαφωνήσουν μαζί μου και να τα θεωρήσουν υπερβολικά... Στους καιρούς μας ΄( απαντώ εγώ) και οι ψευδαισθήσεις χρειάζονται, αρκεί να μην είναι προιόν αφέλειας.Και το πιο ουσιαστικό είναι αυτή η όμορφη χαρά που νοιώσαμε και μας ένωσε να γίνει ως διάθεση μέρος της κοινής ζωής μας.
* Η «Αγάπη Ρε Ματζόρε» είναι μια καλλιτεχνική πρωτοβουλία αλληλεγγύης, φτιαγμένη από ανθρώπους του τραγουδιού. Αυτοπροσδιορίζεται ως κολλεκτίβα, θα μπορούσε όμως να αυτοπροσδιοριστεί και ως... σούπεργκρουπ, αυτοσχέδιος μουσικός θίασος, πολυπληθής κομπανία, «κόμμα» που δεν θέλει να κυβερνήσει, αλλά να αντιδράσει και να βοηθήσει. Ξεκίνησε από απλές συζητήσεις μεταξύ μιας μικρής παρέας μουσικών, στιχουργών και τραγουδιστών και σύντομα κατέληξε σε μια μικρή ομάδα που ελπίζει να ανοίξει και σε άλλους καλλιτέχνες, βοηθώντας όλες τις ομαδικές και ατομικές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που εμφανίζονται σιγά-σιγά στη χώρα με συναυλίες και άλλες δημιουργικές δράσεις. Μετά από μήνες συζητήσεων, συνυπογράψαμε το εξής κείμενο αρχών:
Όση φτώχεια, θλίψη κι απογοήτευση κι αν έφερε η οικονομική κρίση στην χώρα μας, το πνεύμα της ανθρωπιάς και της αυθόρμητης βοήθειας δεν έχει εξαφανιστεί. Πολλοί είναι εκείνοι που απαντούν καθημερινά στην καταστροφή, με έμπρακτη και αθόρυβη αλληλεγγύη σε όσους πληρώνουν τις συνέπειές της.
Παρ' όλα αυτά - και όπως θα ήταν αναμενόμενο μετά από τέτοια απότομη πτώση- η ειρηνική συνύπαρξη στα αστικά κέντρα δοκιμάζεται σκληρά. Το μίσος κερδίζει έδαφος στη δημόσια ζωή και ο φόβος δηλητηριάζει τη σκέψη όλο και περισσότερων ανθρώπων. Ο ρατσισμός βρίσκεται διαρκώς σε άνοδο και η ελευθερία της έκφρασης απειλείται από ακραίες, υστερικές φωνές. Έτσι συσκοτίζεται δυστυχώς και κάθε προσπάθεια σοβαρής κοινωνικής αντίδρασης σε όσα πραγματικά μας απειλούν.
Μέσα στο ζοφερό και αδιέξοδο αυτό κλίμα εμείς, άνθρωποι του τραγουδιού, συναντηθήκαμε για πρώτη φορά με δική μας πρωτοβουλία και χωρίς καμία εξωτερική - κομματική ή άλλη - χειραγώγηση. Με τις διαφορετικές καταβολές του ο καθένας, αποφασίσαμε να αφήσουμε στην άκρη τον «κακό μας εαυτό» και όσα μας χωρίζουν και να στείλουμε ένα μήνυμα αγάπης, ενότητας κι αλληλεγγύης απέναντι στον ρατσισμό και στους διχασμούς κάθε είδους, προσφέροντας όσο και όπως μπορούμε -ως ομάδα πλέον- όπου καλεί η ανθρώπινη ανάγκη.
Ονομαστήκαμε παιγνιωδώς «Αγάπη Ρε Ματζόρε», τυπώσαμε ένα logo που θα μπαίνει στους δίσκους, τις αφίσες και τις «σελίδες» μας και απευθύνουμε ανοιχτή πρόσκληση σε όλους όσους ενδιαφέρονται -συναδέλφους, ομάδες και φίλους της δουλειάς μας- να συμμετάσχουν κι αυτοί, αρχικά στην διάδοση του logo μας, αργότερα στις δράσεις και στις προσπάθειές μας.
Σπύρος Γραμμένος, Φοίβος Δεληβοριάς, Στάθης Δρογώσης, Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Γιώργος Καραδήμος, Θέμης Καραμουρατίδης, Κωστής Μαραβέγιας, Νατάσσα Μποφίλιου, Μανώλης Φάμελλος, Μαριέττα Φαφούτη, RadioSol
Για περισσότερες πληροφορίες
https://www.facebook.com/AgapiReMaggiore?fref=ts
http://agapiremaggiore.blogspot.gr/
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.