Ότι χάρισα λοιπόν, ακόμα κι αν δεν έπιασε τόπο, ως θαύμα το βίωσα και το βάφτισα μεγάλη μου ανάσταση. Έζησα και αρκετές μικρές αναστάσεις οάσεις ανάμεσα στους βάλτους της καθημερινότητας και τη φθορά που μας προκαλεί, σ'αυτήν όπου κατώτερος των περιστάσεων συχνά ήμουν κι εγώ εκεί, με έρωτες, με γενναιόδωρες προσφορές, με δημιουργίες, με δύσκολα εντός κι εκτός ταξίδια και με τις άλλες, τις πιο σπάνιες, αυτές που εξ αιτίας μιας ανεξέλεγκτης παραξενιάς ρισκάροντας βγάζουμε φίδια από την τρύπα, έχοντας συνείδηση ότι μπορεί και να το πληρώσουμε ακριβά. 

Χρόνια τώρα πιστεύω ότι το θαύμα της ανάστασης όταν μας συμβαίνει είναι σαν να γεννιόμαστε πάλι, ίδιοι και λίγο αλλιώτικοι συνάμα, αλλά σίγουρα καλύτεροι, σοφότεροι κι ομορφότεροι, άνθρωποι προπάντων όχι ζόμπι.

Κάποιες φορές ένιωσα ότι αναστάσεις μου προκάλεσαν, πέρα από πράξεις συνανθρώπων μου και έργα τους. Που έλυωσαν πάγους της ψυχής μου, που διείγηραν τις αισθήσεις μου, που άνοιξαν καινούργιες πόρτες και παράθυρα στο νου μου και που φέρνοντάς με στη θέση των άλλων με βάθαιναν τόσο ώστε να λαλώ τις ας πούμε δικές μου χειροποίητες αλήθειες. Και τέτοια θέλω να ελπίζω ότι είναι τα τρισήμιση δώρα μου εδώ στη σταγόνα. 

Με όλα αυτά πιστεύω ότι θα καταλάβατε τι εννοώ ευχόμενος "καλή ανάσταση αγαπητοί μου", που ειδικά φέτος μπορεί και να σημαίνει και καλή ανοσία.  

Τα τρεισήμιση δώρα της Λαμπρής. 

1) Βγαίνει ένας τύπος, στας εξοχάς καλύτερα, αλλά ακόμα και στην τηλεόραση δεν πειράζει, και μας αναγγέλει ότι θα μας διαβάσει ένα ποίημα για την Ανάσταση. Τότε, κάθε φορά παρακαλάω από μέσα μου να μας απαγγείλει, αν είναι μικρό, το ποίημα του Ελύτη "Κυριακή ( Πάσχα) κι αν είναι μεγαλύτερο, το απόσπασμα από τον "Λάμπρο" του Σολωμού. Όχι ότι έχω διαβάσει όλα του κόσμου τα Πασχαλιάτικα ποιήματα, αλλά από όσα έτυχε να διαβάσω αυτά τα δύο κάθε φορά με αγγίζουν διαφορετικά. 

Ο. Ελύτη

Κι η θάλασσα με τα φτερά διπλωμένα, πολύ χαμηλά,

κάτω από το παράθυρο.

Σου ’ρχεται να πετάξεις ψηλά κι από κει να μοιράσεις δωρεάν

την ψυχή σου. Ύστερα να κατεβείς και, θαρραλέα, να καταλάβεις

 τη θέση στον τάφο που σου ανήκει.

 Δ. Σολωμού

Καθαρώτατον ἥλιο ἐπρομηνοῦσε
τῆς αὐγῆς τὸ δροσᾶτο ἀστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δὲν ἀπενοῦσε
τ᾿ οὐρανοῦ σὲ κανένα ἀπὸ τὰ μέρη·
καὶ ἀπὸ ῾κεῖ κινημένο ἀργοφυσοῦσε
τόσο γλυκὸ στὸ πρόσωπο τ᾿ ἀέρι,
ποὺ λὲς καὶ λέει μὲς τῆς καρδιᾶς τὰ φύλλα·
«γλυκειὰ ἡ ζωή κι᾿ ὁ θάνατος μαυρίλα».

2.

Χριστὸς ἀνέστη! Νέοι, γέροι, καὶ κόρες,
ὅλοι, μικροί, μεγάλοι, ἑτοιμαστῆτε·
μέσα στὲς ἐκκλησίες τὲς δαφνοφόρες
μὲ τὸ φῶς τῆς χαρᾶς συμμαζωχτῆτε·
ἀνοίξετε ἀγκαλιὲς εἰρηνοφόρες
ὀμπροστὰ στοὺς ἁγίους, καὶ φιληθῆτε·
φιληθῆτε γλυκὰ χείλη μὲ χείλη,
πέστε· Χριστὸς ἀνέστη, ἐχθροὶ καὶ φίλοι.

3.

Δάφνες εἰς κάθε πλάκα ἔχουν οἱ τάφοι,
καὶ βρέφη ὡραῖα στὴν ἀγκαλιὰ οἱ μανάδες·
γλυκόφωνα, κοιτώντας τὲς ζωγραφι-
σμένες εἰκόνες, ψάλλουνε οἱ ψαλτάδες·
λάμπει τὸ ἀσήμι, λάμπει τὸ χρυσάφι,
ἀπὸ τὸ φῶς ποὺ χύνουνε οἱ λαμπάδες·
κάθε πρόσωπο λάμπει ἀπ᾿ τ᾿ ἁγιοκέρι,
ὁποῦ κρατοῦνε οἱ Χριστιανοὶ στὸ χέρι.

2) Η πολυσέλιδη διάλεξη της Όλγκα Τοκάρτσουκ (  Sulechów Πολωνίας, 1962) στη Στοκχόλμη, μετά την απονομή της από τη Σουηδική Ακαδημία του Νόμπελ Λογοτεχνίας 2018. Μετάφραση από τα αγγλικά για το dim/art: Γιώργος Θεοχάρης. Τη διάβασα, το ευχαριστήθηκα και μετά δίχως να το επιδιώκω, με άλλο μάτι βλέπω πια τα βιβλία που διαβάζω και καμιά φορά κι εμένα να διασχίζω τον κόσμο πιο ευγενικά από ότι παλαιότερα.

Η τρυφερή αφηγήτρια  της Όλγκας Τοκάρτσουκ. 

3) Όποτε ακούω το κομμάτι "Μουσική στη μητέρα μου" (1995) του Νίκου Ξυδάκη, κάτι μέσα μου λύνεται και μια αντιοξειδωτική επιθυμία με πλημμυρίζει. Να αναστηθεί λέει η μάνα μου και να της γλυκάνω τη ζωή. Κάτι που όσο ζούσε δεν το μπόρεσα όσο ήθελα κι όχι γιατί είχε σάκχαρο.