ΦωτεινόΣέπιαΣκοτεινόΜεγέθυνση (+)Σμίκρυνση (-)Χωρίς σχόλιαΜε σχόλιαΠιο στενόΠιο φαρδύ
Παρασκευή, 19 Μαρτίου 2021 15:52

"Αποχαιρετισμός στον Μίλτο Γεωργιάδη που αναπαύτηκε στις 13 Mαρτίου 2021" του Στράτου Μάκρα, από το fb

Επιλέγων ή Συντάκτης 
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)
makras3Παίρνω την σκυτάλη από μια ανάρτηση του Θανάση Ψυλλά συμμαθητή και φίλου για να διηγηθώ μια ιστορία που έχει πλάκα. Αρχίζω με αυτά που γράφει ο Θανάσης.
Αγαπητέ Μίλτο
Σε γνωρίζαμε από πολύν καιρό, δεκαετίες, όταν πάλευες διασχίζοντας την Αθήνα απ’ άκρη σ’ άκρη, να ζήσεις εσένα και τη μαννούλα σου. Μοίραζες στα καφενεία και τα λεωφορεία ένα-δυο φυστίκια στον καθένα και περνούσες να πουλήσεις τους καρπούς φρέσκους και ζεστούς. Μόνο εσύ γνώριζες πώς τα κατάφερνες να δίνεις άριστο εμπόρευμα. Η ήρεμη φωνή σου ηχεί στ’ αυτιά μας να διαλαλείς το εμπόρευμά σου. -«Φάχτεν φούχτεν, φυστικούφτεν, very hot, tres shaud». Κανένας δεν τόλμησε ποτέ να σε πειράξει ή ν’ αστειευτεί μαζί σου. Είχες τον τρόπο χωρίς λόγια, μόνο με την εικόνα σου, να εμπνέεις το σεβασμό"
 
Συνεχίζω με τα δικά μου.
 Λοιπόν, είναι μεσημέρι 1966. Καλοκαιράκι και επιστρέφω από το Παλαιό Χημείο, μετά από την εβδομαδιαία βασανιστική-τρομοκρατική " Άσκηση" του Μαρίνου στη Φυσική του Αλεξόπουλου.
Μπαίνω στο 70 Αθήνα-Πειραιά, στο τέρμα στην οδό Αθηνάς και περιμένω. Έκείνη την στιγμή μπουκάρει ο περί ου ο λόγος φυστικάς. " Ο Μάτσεντάλες! Είναι Φλαχτεν είναι φλούχτεν είναι μάγκικεν μπεζούχτεν. Πάρτε μια τζουρίτσα είναι ασίκικες! " Και, για κακή μου τύχη, μου αφήνει δυο φυστικάκια αράπικα. Τα μασουλάω, καθώς είμαι και πεινασμένος και δεν αντέχω να σταματήσω. Μετράω τα λεφτά μου είναι 1,20, κάνω λάθος την αφαίρεση και σκέπτομαι, μου φτάνουν! "Ένα πενηνταράκι φυστίκια, μου δίνεται;" Μου δίνει, του δίνω το πενηνταράκι και μόλις φεύγει συνειδητοποιώ το λάθος μου 1,20-0,50=0,70 αλλά το φοιτητικό εισητήριο κάνει 0,80. Κατεβαίνω πανικόβλητος από το λεωφορείο πριν μπει ο εισπράκτωρ. Τι να κάνω τώρα, σκέπτομαι, που θα βρω την δεκάρα που μου λείπει; Απομακρύνομαι λίγο, και, μετά από 15 λεπτά σκέψης, αποφασίζω να ζητήσω από κάποιον μια δεκάρα. Ασυνήθιστος στην ζητιανιά, έχω βέβαια μεγάλο τρακ και προσπαθώ να επιλέξω τον κατάλληλο ή την κατάλληλη. Βλέπω μια κοντούλα ασπρομάλλα ευπαρουσίαστη και καλοσυνάτη, κρίνω, γιαγιά, την πλησιάζω και με τρεμάμενη φωνή λέω "Μήπως μπορείτε να μου δώσετε δέκα λεπτά γιατί..." - Φύγε από δω βρε αλήτη! Μου λέει αυστηρά.
Τέρμα σκέπτομαι, έτοιμος να λιποθυμήσω. Θα πάω στο Πειραιά με τα πόδια. Κατεβαίνω προς το Μοναστηράκι και από εκεί, παίρνω στο κατόπι τις γραμμές του Ηλεκτρικού. Μεσημέρι, ο ήλιος καίει, δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω και φτάνω στα Πετράλωνα. Μερικοί εργάτες είναι καθισμένοι κοντά στις γραμμές τρώνε ψωμί κι ελιά και πίνουν ρετσίνα. Βλέπουν το χάλι μου.
- Νεαρέ θα πιείς μαζί μας ένα ποτηράκι; μου λέει κάποιος.
- Ευχαριστώ πολύ αλλά έχω πολύ δρόμο ακόμα, απαντώ ξέψυχα.
- Ξέρω μου λέει, χαμογελώντας, ο ευγενικός εργάτης, εσείς οι πλούσιοι πίνεται μπύρα! ????
( Εις μνήμην του ΑΕΚτζή Μίλτου)
Τελευταία τροποποίηση στις Παρασκευή, 19 Μαρτίου 2021 20:20
Κατηγορία Στα μέσα μας σοκάκια
Λάκης Ιγνατιάδης

Ραβδοσκοπία ατζαμή

Τελευταία άρθρα από τον/την Λάκης Ιγνατιάδης

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Πέντε λεπτά πριν Τρεισήμισι Πασχαλιάτικα δώρα για φίλους, συμπαθούντες και εχθρούς »

Προσθήκη νέου σχολίου

Κωδικός ασφαλείας
Ανανέωση

επιστροφή στην κορυφή