Αυτό που με εξίταρε ήταν η εναλλαγή του καιρού, κάτι που από τα παιδικά μου χρόνια με ανεβάζει. Θυμάμαι ακόμα μια φορά όταν ήμουν φαντάρος στην Ξάνθη που για δύο περίπου μήνες είχε συνέχεια ένα μουντό καιρό με ένα εκνευριστικό τσιρ τσιρ ψιλόβροχο που μας είχε σπάσει τα νεύρα. Όταν τελικά ξέσπασε μία μπόρα λυτρωθήκαμε. Βγήκαμε όλοι έξω αλαλάζοντας και γυμνωθήκαμε βγάζοντας το πάνω μέρος της στολής αγγαρείας.

Η ΜΗΔΕΙΑ ψήνεται, τα πουλιά προαισθάνθηκαν τον χιονιά όπως το σεισμό οι σκύλοι. 

Η ΜΗΔΕΙΑ είναι εδώ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση σε σχέση με τις προηγούμενες φορές που θυμάμαι χιόνια στη Δραπετσώνα, ήταν ο λιγοστός κόσμος που κυκλοφορούσε έξω, τουλάχιστον την ώρα που εγώ πήρα τους δρόμους. Το άλλο ήταν τα ποντικάκια που συνάντησα να τρέχουν στα πεζοδρόμια. Μέτρησα πέντε όταν όλα αυτά τα χρόνια που περπατώ κι όχι μόνο τώρα με το "μετακίνηση 6", είναι ζήτημα αν έχω συναντήσει ποντικάκια δυο τρεις φορές.Τυχαίο;

Όμως η Ν.Χατζοπούλου (δήμαρχος Δραπετσώνας '75-'78 και '83-'86) στη φωτό σίγουρα είναι ένας τυχαίος συνηθισμένος δρόμος, που το έκτακτο του χιονιά την μεταμόρφωσε σε ένα σύμβολο όλων των τυπικών παράκεντρων δρόμων. 

Ο χιονάνθρωπος που βρισκόταν στον περιβάλλοντα χώρο μιας οχταόροφης επί της Δ. Μισαηλίδη (άλλος δήμαρχος αυτός, ο πρώτος εκλεγμένος της Δραπετσώνας από το Δ.Σ την περίοδο '51 -'54) και παράλληλη της Χατζοπούλου, είχε μεγάλο σουξέ. Πριν από μένα τρεις παρέες περίμεναν εκεί για να φωτογραφηθούν και να παίξουν σαν παιδάκια χιονοπόλεμο. Δεν με πτόησε η ουρά και στήθηκα κι εγώ.

Ο φωτογενής σταθμός Λαρίσης που ήταν αδύνατο να περάσεις από τη γέφυρα και να μην μπεις στον πειρασμό να τον φωτογραφήσεις. Προσωπικά υπέκυψα. 

Τέλος, είμαι σίγουρος ότι διέκρινα στα πρόσωπα αυτών που κοιτούσα το κοκκινισμένο πρόσωπό τους μια υποψία χαράς. Να βρε που επιτέλους ξημέρωσε και για μας μια άσπρη μέρα με ρεύμα και νερό.  

Bye bye ΜΗΔΕΙΑ και εις το επανιδείν, φιλιά στον Ιάσωνα. Πάμε πάλι ....ήλιος κόκκινος ζεστός στάθηκε στην κάμαρά μου ... Ήλιε κόκκινε αρχηγέ / δώσ’ το σύνθημα εσύ / κι η χαρά ν’ αναστηθεί.

Το αραχτό βουνό στο βάθος είναι ο Υμηττός, η λαϊκή επί της Ρήγας Φεραίου με τους μισούς πάγκους από αυτούς της καραντίνας στις δόξες της, και η λαχταριστή θάλασσα στου Κράκαρη μου θύμισε τους μετανάστες του '16 στο λιμάνι που μια λαμπρή μέρα ίδια με την σημερινή, κάποιοι μεσόκοποι Σύριοι πλατσούριζαν σαν παιδιά στα ρηχά αυτής της παραλίας. 

Κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν τα πολλά νερά από το λιώσιμο του χιονιού που έτρεχαν για ώρα στα ρείθρα των δρόμων. Έτσι εξηγείται που τα χιόνια των βουνών την άνοιξη φουλάρουν ρυάκια και ποτάμια. Μου'φερε στο μυαλό αυτό το σκηνικό τις φάσεις που τραβάμε μεγάλα ζόρια κι όταν συν τω χρόνω τελειώσουν και λιώσουν τα χιόνια τους τότε τα νερά μέσα μας προμηνύουν μια καινούργια άνοιξη. 

Περπάτησα στους πολύχρωμους δρόμους και καθυστέρησα όσο άντεχα την επιστροφή στο σπίτι. Αν κάτι δυνατό κυοφορεί μια αμόλυντη ομορφιά, όπως αυτή των ηλιόλουστων ημερών μετά από κακοκαιρία, που όσο συνηθισμένη κι αν είναι η ομορφιά τους εν τούτοις δεν χάνει την λάμψη της. Και να'ναι ιδέα μου που λες και μας σπρώχνει αυτή ή άυλη δύναμη να έρθουμε πιο κοντά στους άλλους; 

 * Η φράση πρωτοειπώθηκε από τον Ηράκλειτο 535-475 π.Χ στην Έφεσο. Ολόκληρη η φράση είναι "Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ'αυτό μένειν", που σημαίνει, όλα είναι ρευστά και τίποτα δεν μένει το ίδιο.