και συνεχίζουν να λένε, ότι

οι μικρές όχθες στεγνώνουν βουβές, κινδυνεύει η ζωή τους, μαραζώνουν σαν πέταλα ανθών που σε λίγο θα πέσουν χλωμά στη γη,

και λένε πάλι στον άλλον ύπνο, ότι

μόνο στην κραυγή ξυπνούν, ξαναγεννιούνται, χαμογελούν , κινούνται σαν πεταλούδες, νιώθουν εύρωστα, ευάγωγα, εύστροφα, στην κραυγή,

μου ξαναλένε δυνατά στον ίδιο ύπνο, ότι

στην κραυγή μιας ασυμμόρφωτης χαράς, ενός ερωτικού καλέσματος, μιας βαθειάς οδύνης, της επίκλησης βοήθειας ή ενός εκστατικού χορού, ενός δυνατού πάθους, ζωντανεύουν

κι εγώ κλείνω τα δικά μου, με ξεκουφαίνουν έτσι που κραυγάζουν

Πηγή:  strovilos.gr