Υπάρχουν και ειδήσεις που περνάνε μπροστά από τα μάτια σου και δεν σου προκαλούν καμία σκέψη, κανένα συναίσθημα, καμία αντίδραση, αν και κάποιες φορές κάτι δεν πάει καλά μ' αυτές. Για αδιευκρίνιστους λόγους, υπάρχει και περίπτωση κάποιες απ' αυτές τις ειδήσεις αν τις δεις λίγο λοξά, να σου φανούν αφύσικες, αταίριαστες με το όλον της ζωή σου. Είναι τότε που ένα καμπανάκι κτυπάει μέσα σου και του δίνεις σημασία. Μία απ' αυτές μοιάζει να είναι κι αυτή που ακολουθεί.

Καταρχάς να πούμε δύο λόγια για τον Γκάρεθ Μπέιλ. Είναι ένας Ουαλός 22 χρονών, που φοράει το Νο 11 της λονδρέζικης ομάδας Τότεναμ. Θεωρείται μεγάλο ταλέντο και έχει μπει στο στόχαστρο της Ρεάλ. Οι της Ρεάλ, από τότε που ο Βραζιλιάνος Νεϊμάρ υπέγραψε στην Μπαρτσελόνα, δίνουν γη και ύδωρ για τον νεαρό Μπέιλ, για τον οποίο διαδίδουν τώρα ότι είναι πολύ καλύτερος από τον Νεϊμάρ. Οι φήμες λένε πως η Ρεάλ είναι διατεθειμένη να δώσει ένα ποσόν κοντά στα 100 εκ. για να εντάξει τον Μπέιλ στην αριστερή γραμμή της. Ναι, 100 εκ.ευρώ. Αν ρωτήσουμε έναν εξωγήινο που πρόσφατα προσγειώθηκε στη Γη και πρόλαβε να πάρει μια μυρωδιά από το πως είναι η ζωή εδώ, αν αυτό είναι ή δεν είναι σκάνδαλο, τι θα μας απαντήσει; Προφανώς δεν είναι και το μόνο και υπάρχουν πάρα πολλά άλλα και πολύ χειρότερα, αλλά το θέτουμε μιας και αναφερόμαστε στο θέμα της αθλητικής επιχειρηματικότητας.

Ο Μπέιλ, λοιπόν, έχει έναν χαρακτηριστικό τρόπο να πανηγυρίζει όταν σκοράρει, με τον οποίο πιθανόν να πανηγυρίζουν κι άλλοι, αλλά αυτός είναι ο πιο γνωστός. Όταν βάζει γκολ ο Μπέιλ, σχηματίζει με τα χέρια του μια καρδιά. Τώρα πώς του ήρθε η ιδέα και έκανε πριν λίγους μήνες μια αίτηση στο Γραφείο Πνευματικής ιδιοκτησίας της Μεγάλης Βρετανίας, ένας θεός ξέρει. Ίσως στους κύκλους των διάσημων αυτό είναι κάτι συνηθισμένο. Πάντως η αίτησή του, που αφορούσε ένα σκίτσο με τη χειρονομία του σχηματισμού της καρδιάς, δίπλα το Νο 11 και παραδίπλα τον τίτλο "11 κούπα", εγκρίθηκε. Και αυτό το σηματάκι εις το εξής θα κοσμεί διάφορα προϊόντα, όπως παπούτσια, μπάλες, μπλούζες, τσάντες, καπέλα, κ.ά.

Φανταστείτε τώρα πόσα χρήματα τον χρόνο θα παίρνει γι' αυτό το σηματάκι ο Ουαλός. Κλείστε τα μάτια για δευτερόλεπτα και σκεφτείτε το ποσόν. Το πιο πιθανόν είναι ότι θα πέσατε έξω και μάλιστα αρκετά. Το ίδιο έπαθα κι εγώ. Είχα πει από μέσα μου, το πολύ 4 εκ. ευρώ. Όμως το σωστό νούμερο, αν δεν κάνει λάθος η εφημερίδα, είναι 11,7 εκ. ευρώ. Τρίβεις τα μάτια σου, αλλά δεν αλλάζει τίποτα. Διάβασες σωστά. Και αυτό το ποσόν ποιος θα το πληρώσει; Οι καταναλωτές φυσικά σε όλο τον κόσμο που θ' αγοράζουν προϊόντα με την καρδιά του Μπέιλ. Με το σηματάκι πάνω τους τα αντίστοιχα προϊόντα στοιχίζουν περισσότερο από όσο δίχως αυτό.

Ο Μπέιλ φυσικά είναι ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες διάσημους που γεμίζουν τις τσέπες τους με εκατομμύρια πουλώντας αέρα κοπανιστό. Ενώ εσύ και όλοι εμείς βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση. Γιατί στην καθημερινή σου ζωή δεν μπορείς να κάνεις σχεδόν τίποτα για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, εκτός από το να μην αγοράζεις οτιδήποτε που έχει σήμα κατατεθέν ή διαφημίζεται στα ΜΜΕ. Πράγμα που σημαίνει αν το επιχειρήσεις πως θα δυσκολεύεις τη ζωή σου παρακολουθώντας πράγματα παραπλανητικά και άχρηστα όπως είναι οι περισσότερες ξελογιάστρες διαφημίσεις.

Κάποια φορά στη ζωή σου, εξ αιτίας αυτής της κατάστασης, δεν θ' αναρωτήθηκες τι μυστήριο τρένο είναι ο άνθρωπος; Γιατί όλοι μας έχουμε καταλάβει πως και αυτό είναι ένα από τα παιχνίδια που παίζονται πίσω από την πλάτη μας, σχεδόν με την συγκατάθεσή μας. Και είναι σχεδόν σίγουρο πως είμαστε κι εμείς ανάμεσα στα εκατομμύρια των συνανθρώπων μας που, ενώ όλη τους τη ζωή, όσο και να δουλεύουν, δεν πρόκειται να βγάλουν ποτέ τα χρήματα που παίρνει ο Μπέιλ, κι ο κάθε Μπέιλ, όμως κάνουν το παν για να αγοράσουν προϊόντα με το τάδε σήμα, ή τη δείνα διαφήμιση. Και να πεις ότι αυτά είναι εγγύηση για κάτι καλύτερο. Συνήθως πρόκειται για παρόμοια με άλλα προϊόντα, μιας μέσης στην καλύτερη περίπτωση ποιότητας, που ανταγωνίζονται μεταξύ τους με τέτοια κόλπα. Αξίζει πάντως να σκεφτούμε πώς εμείς τουλάχιστον μπορούμε να μειώνουμε την παρουσία του αέρα κοπανιστού στη ζωή μας. Αυτού, που όχι μόνο μας επιβαρύνει με αντάλλαγμα την αίσθηση του ανήκειν (;) ή του ξεχωρίζειν (;), αλλά εν τέλει καταλήγει να είναι στη ζωή μας η σαχλοαίγλη ενός φτηνιάρικου γύφτικου σκεπαρνιού. 

Εμείς λοιπόν, τι; Τίποτα; Ίσως αν δοθεί έμφαση σε μια διαφορετική οργάνωση της παραγωγής και της διακίνησης των προϊόντων, προσαρμοσμένες πιο πολύ στις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών; Μα ούτε το ελάχιστο, που είναι να κατακρίνουμε φαινόμενα κοπανιστού αέρα, και να τ' απαξιώνουμε ως αφύσικα κι άδικα; Γιατί αν είναι να περιμένουμε από τα κράτη φέξε μου και γλίστρησα. Όπως υπάρχουν τα κράτη αυτή την εποχή, που στον σκληρό πυρήνα τους σε μια από τις πρώτες θέσης της αποστολής τους είναι η προώθηση με κάθε μέσον της κατανάλωσης, οπότε δεν είναι στις προδιαγραφές τους να κάνουν οτιδήποτε προς την κατεύθυνση της προστασίας μας από τον κοπανιστό αέρα. Εξ άλλου όλοι οι άνθρωποι της αγοράς το ξέρουν καλά, πως ο κοπανιστός αέρας είναι σιαμαίο της κατανάλωσης. Γι’αυτό το κράτος τίποτα δεν θα κάνει. Ακόμα και όταν κάποιες ενέργειες της κατηγορίας αυτής είναι ολοφάνερα προκλητικές σε μια συγκυρία όπου η ανεργία κτυπάει κόκκινο σε αρκετές χώρες.