Η μία είναι η φιλελεύθερη ολιγαρχική εκδοχή, η δυτική αστική δημοκρατία με τις τυπικές ελευθερίες, και η άλλη είναι η απολυταρχική, ή η ολοκληρωτική εκδοχή, φασισμος -ναζισμός, οι λαϊκές δημοκρατίες των ανατολικών χωρών τύπου Σοβιετική Ένωση και  οι θεοκρατικές δημοκρατίες τύπου Ιράν κλπ. 

Ακριβώς επειδή και τα δύο είναι ολιγαρχικά συστήματα, δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον περιορισμό να γίνονται  απολυταρχικά ή στην εποχή μας  ολοκληρωτικά κατασταλτικά, [β]από τη στιγμή που η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, οι από κάτω, οι πληβειακές τάξις   εναντιώνεται στις οικονομικές και πολιτικές επιλογές των ολιγαρχικών πολιτικοοικονομικών  ελίτ που διευθύνουν – διευθετούν αυτά τα συστήματα μέσω των κυβερνώντων και του κράτους.

Κλίνοντας το θέμα αυτό υποστηρίζω  – μετά βεβαιότητας  – ότι  τα δυο παρακάτω χορεία  ισχύουν (δυστυχώς) μέχρι σήμερα.

«…Η ελευθερία χωρίς σοσιαλισμό είναι προνόμιο και αδικία και ο σοσιαλισμός χωρίς ελευθερία είναι υποδούλωση και βαρβαρότητα… Είμαστε επίσης εχθροί της πατριαρχικής και νομικής εξουσίας των συζύγων πάνω στις γυναίκες, των γονέων πάνω στα παιδιά και αυτό επειδή η ιστορία μας διδάσκει ότι ο δεσποτισμός στην οικογένεια είναι το σπέρμα του πολιτικού δεσποτισμού στο κράτος…» Μιχαήλ Μπακούνιν,1814 – 1876

Η αμεσοδημοκρατική  και κοινοτιστική μας παρακαταθήκη

Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 100 χρόνια, δηλαδή περίπου το 1974-75, που αρχίζουν να ξαναμπαίνουν στην ελληνική κοινωνία τα ζητήματα της άμεσης δημοκρατίας, του κοινωνικού και πολιτικού αποκεντρωτισμού,  του κοινοτισμού, του αντιαυταρχικού σοσιαλισμού ή ελευθεριακού κομμουνισμού.[γ] Τι έφταιξε; Είναι μια συζήτηση που χρειάζεται κάποια στιγμή να ανοίξει .

Ο «Δημοκρατικός Σύλλογος  Πάτρας»

Στης αρχές  του 1876, οι αναρχικοί της Πάτρας τολμούν να εκδώσουν στην εφημερίδα τους και το καταστατικό τους. Συνελήφθησαν όλοι από το μοναρχικό καθεστώς του βασιλιά Γεωργίου Α΄.[δ] Τα μέλη του Συλλόγου εξέτισαν πολύμηνες φυλακίσεις.Η εφημερίδα και το τυπογραφείο κατασχέθηκαν και αυτός ο βαθιά αμεσοδημοκρατικός και ουμανιστικός  λόγος τους, χλευάστηκε βάναυσα.

Σε αυτό το σημείο να μην λησμονήσω  να αναφέρω μια  επιπλέον σημαντική παράμετρος, ήταν ακόμα  νωπά τα γεγονότα που συντάραξαν τις άρχουσες τάξις της Ευρώπης το 1871 με την Κομμούνα του Παρισιού, όλες οι κυβερνήσεις έπαιρναν προληπτικά κατασταλτικά μέτρα για τυχών εξάπλωση παρόμοιων γεγονότων. Ο “Δημοκρατικός Σύλλογος Πάτρας» δημιουργήθηκε ακριβώς πέντε  χρόνια μετά τα γεγονότα της Κομμούνας του Παρισιού το 1876.

Σε πολλούς σημερινούς αναρχικούς ίσως να ξενίζει το Δημοκρατικός αλλά υπενθυμίζω ότι και ο Μιχαήλ Μπακούνιν μια δεκαετία πιο μπροστά από την ίδρυση του Σύνδεσμο της Πάτρας το 1876, ήταν από τους συνιδρυτές της Λίγκας (σύνδεσμος) «Για την Δημοκρατία και την Ειρήνη» και αυτός ο Σύνδεσμος ήτα η αφορμή να βάλει θέμα ο Μαρξ στην (πρώτη) Διεθνή για να τον διαγράψουν, όπου τελικά διαγράφηκε.

Ο Μπακούνιν αυτός ο μεγάλος κοινωνικώς επαναστάτης πίστευε σε αντίθεση με πολλούς νεοαναρχικούς (όχι κατ΄ ανάγκη ηλικιακά) ότι μέχρι να έρθει η μεγάλη επανάσταση είναι χρήσιμο να συμμετέχουμε σε ενδιάμεσους αγώνες, έτσι λοιπόν συμμετέχει σε συλλαλητήρια, σε εξεγέρσεις και σε διάφορα φόρα, ένα από τα αυτά τα φόρα ήταν και η Λίγκα.(περισσότερα δείτε στην σημείωση [ε] )

Εισαγωγή 

Πατώντας  εδώ  θα εμφανιστεί ολόκληρο το άρθρο όπως αναρτήθηκε στις 12.6.2014 στην ιστοσελίδα Autononomi Drasi