Με αυτά ως δεδομένα
Κατά την διάρκεια της ζωής μου έχω πάρει μέρος σε πολλές συγκεντρώσεις/διαδηλώσεις με τις οποίες στο περίπου συμφωνούσα με τα αιτήματά τους. Και δεν έχω πάρει μέρος σε αρκετές που διαφωνούσα με τους λόγους για τους οποίους μας καλούσαν. Με αυτό το κριτήριο δεν σκοπεύω να πάρω μέρος σε όλες εκείνες τις διαδηλώσεις που στρέφονται εναντίον των μέτρων προστασίας.
Όπως επίσης αυτήν την περίοδο της καραντίνας, δεν με βρίσκουν σύμφωνο προπάντων οι επετειακές διαδηλώσεις, αλλά και εκείνες που έχουν διάφορα άλλα σημαντικά αιτήματα, διότι θεωρώ πως αυτές, όσα μέτρα κι αν πάρουν, συντείνουν στην αύξηση της διασποράς του κορονοϊού, δίχως φυσικά να συμφωνώ με την αστυνομική καταστολή τους. Θεωρώ πάντως ότι πάνω απ'όλα αυτή την περίοδο είναι η προστασία της ζωής και όλοι πρέπει να κάνουμε αυτό που πρέπει για να κερδιθεί αυτή η μάχη με τις λιγότερες δυνατόν απώλειες.
Όμως μία υπέρβαση την έκανα κι αυτή ήταν η συγκέντρωση μπροστά στο Εφετείο την ημέρα που θα έβγαινε η απόφαση για τους κατηγορούμενους της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. Ένιωσα όμορφα όταν ανακοινώθηκε η καταδικαστική απόφαση κι εκείνο το παρατεταμένο χειροκρότημα του κόσμου που διέτρεξε την Αλεξάνδρας με συγκίνησε. Ηταν μία από τις λίγες συγκεντρώσεις της ζωής μου που επέστρεψα σπίτι μου χαρούμενος. Να ένα όμως θέμα που μου βγήκε. Η συμμετοχή μου σ'αυτήν την πολιτική συγκέντρωση μεγάλωσε τον συνωστισμό κι απ'αυτή τη σκοπιά είχα συνείδηση ότι δεν ήταν ενδεδειγμένη. Πως τώρα κόντρα στις αρχές μου όχι μόνο μου γεννήθηκε η επιθυμία να συμμετέχω σ'αυτήν την συγκέντρωση αλλά τελικά αυτηνής της πέρασε, είναι ένα θέμα.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ
Στην πρώτη καραντίνα, εξ αιτίας του τρόπου που χειρίστηκε αυτό το πρωτόγνωρο για την εποχή μας πρόβλημα η κυβέρνηση και η καλή στάση που κράτησε η πλειονότητα του κόσμου, που εκτιμώ ότι μας προέκυψε πιο πολύ λόγου φόβου από τον κακό χαμό που γινόταν στην Β.Ιταλία, έκρινα ότι άξιζαν και οι δύο ένα ειλικρινές μπράβο.
Στη δεύτερη φάση που διάγουμε τώρα, έχω βάλλει στην κυβέρνηση κάτω από τη βάση, αν και πολύ θα ήθελα να τα είχε καταφέρει όπως και την πρώτη φορά και είναι ένα θέμα για ποιους λόγους δεν έχει μπορέσει μέχρι στιγμής να πετύχει το καλύτερο δυνατόν όπως στην πρώτη δοκιμασία. Το αποτέλεσμα είναι πως δυστυχώς με τα μέτρα που πήρε, αρχής γενομένης από το καλοκαίρι, ήταν αδύνατον να αντιμετωπιστεί επιτυχώς το πρόβλημα. Θα μπορούσαν να γίνουν πολλά, ιδιαίτερα στις εισόδους της χώρας, στα ΜΜΜ, στις δομές, στα νοσοκομεία και στα σχολεία, όπως και στον περιορισμό της ανεύθυνης στάσης αρκετών κυβερνητικών παραγόντων που η δημόσια εικόνα τους όχι δεν ενέπνεε αλλά σίγουρα υπονόμευε τις προσπάθειες του κόσμου για να κάνει το σωστό. Όμως και αρκετοί συνάνθωποί μας απ' αυτούς που συναντώ έξω στην πόλη έδειχναν με την συμπεριφορά τους να μην θέλουν/μπορούν να πολεμήσουν τον επικίνδυνο ιό. Η στάση τους, που την μετάφραζα ως μια αδυναμία του να αντιληφθούν την κρισιμότητα της κατάστασης ή να ανταποκριθούν σ'αυτήν, μου κλόνισε την σχέση εμπιστοσύνης που είχα φτιάξει στην πρώτη καραντίνα.
Ο πόλεμος
Στο δικό μου μυαλό όλους αυτούς τους μήνες αυτό που κυριαρχεί είναι η γνώμη πως σε όλες της χώρες του κόσμου διεξάγεται ένας πόλεμος, όπου ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά είναι ένας από χέρι πολεμιστής. Ως γνωστόν σε όλους τους πολέμους υπάρχουν πάντοτε και παράπλευρες απώλειες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι παράπλευρες απώλειες, που έχουν στενή σχέση με την ύφεση της οικονομικής ζωής και την εξ αυτής αύξησης της ανεργίας, όπως και με τον ασφυκτικό περιορισμό των κοινωνικών συναναστροφών, είναι, όπως αναφέρει κι ο Οδυσσέας, η πείνα, η εξαθλίωση, η αναξιοπρέπεια, η ανασφάλεια, η κατάθλιψη.
Συγκεκριμένα στοιχεία δεν έχουν πέσει στην αντίληψή μου, όμως είναι λογικά πιθανόν οι παράπλευρες απώλειες να είναι ποσοτικά και ποιοτικά μεγαλύτερες συγκριτικά με τις απώλειες ζωών, που καλό είναι να τονίσουμε πάλι το αυτονόητο, πως δηλαδή αυτές είναι μη αναστρέψιμες στον αιώνα των αιώνων. Παρόλα λοιπόν τα πρωτοφανή μέτρα που έχουν παρθεί παγκοσμίως σύμφωνα με το Πανεπιστήμιο "Τ.Χόπκινς" οι νεκροί μέχρι στιγμής έχουν ξεπεράσει στην χώρα μας τους 3χιλ. και παγκοσμίως το 1.5εκ.
Η μία όψη και για να μην χάνουμε το μέτρο, είναι πως συγκριτικά με άλλες πανδημίες, όπως αυτή της ισπανικής γρίπης του 1918-'19, όπου προκάλεσε τον θάνατο 20-50 εκ. ανθρώπων, ο αριθμός των νεκρών είναι τώρα εμφανώς μικρότερος, αν μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι ο πληθυσμός της γης είναι σήμερα σχεδόν πενταπλάσιος απ΄αυτόν που υπήρχε στις αρχές του 20ου αιώνα, όπως και το ότι οι μετακινήσεις, που συντείνουν στην αύξηση της διασποράς, είναι πολλαπλάσιες.
Η άλλη διάσταση έχει να κάνει με την εντός μας αναπτέρωση της ελπίδας πως η ανθρωπότητα θα πάρει το μάθημά της και θα μάθει από τις ανεπάρκειές της και τα μεγάλα λάθη της. Πράμα που σημαίνει ότι κατά πρώτον, διεθνείς οργανισμοί, κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις όπου υπάρχουν, τοπικές κοινωνίες, περιφέρειες, δήμοι και κινήματα κι ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά, θα είναι καλύτερα προετοιμασμένοι έτσι ώστε να εντοπιστούν οι ανθρωπογενείς πηγές του κακού και να παρθούν εκείνες οι μεγάλες αποφάσεις που προληπτικά θα δυσκολεύουν την μετάδοση ιών από το ζωικό βασίλειο στον ανθρώπινο οργανισμό.
Και κατά δεύτερον, πως τα μέτρα προστασίας όταν ξεσπούν οι νέες πανδημίες θα έχουν στο στόχο τους όχι μόνο την προστασία της ζωής αλλά θα έχει συνυπολογιστεί και η ψυχική και οικονομική υποστήριξη του κόσμου και ιδιαίτερα των πιο αδύναμων στρωμάτων, αυτών που στις οποιεσδήποτε κρίσεις παντού και πάντοτε το πληρώνουν από κάθε πλευρά ακριβότερα.
Ο άνθρωπος και οι κοινωνίες στα καλά τους και τα κακά τους
Δεν χρειάζονται πολλές γνώσεις και βαθυστόχαστες σκέψεις για να αντιληφθεί ο καθένας ότι στο ένα άκρο του γένους των ανθρώπων υπάρχουν αυτοί που μπορούν να έρχονται στη θέση των άλλων, ιδιαίτερα αυτών που δυσκολεύονται και να τους βοηθήσουν. Και στην άλλη, όσοι η στάση τους είναι η αιτία που φτιάξαμε τη φράση "τσιμέντο να γίνουν όλα, εγώ και οι δικοί μου να'μαστε καλά". Ενδιάμεσα σ'αυτά τα άκρα κινούνται όλοι οι υπόλοιποι. Σε περιόδους κρίσης κάποια ομάδα, μέσα από συγκρούσεις φυσικά, δίνει τον τόνο και το μήνυμα που στέλνει η κοινωνία είναι ανάλογα, τρυφερό ή σκληρό, μετριοπαθές ή ακραίο, ευφορικό ή μίζερο. αλληλέγγυο ή εγωιστικό, συναινετικό ή αυταρχικό και άλλα πολλά τέτοια αντίθετα ζεύγη.
Ποιο είναι το στίγμα της κοινωνικής ζωής στην χώρα μας δεν έχω καταλήξει. Καταλαβαίνω όμως πως όταν ο ιατρικός κόσμος υποστηρίζει ότι τα μέτρα προστασίας που προτείνει προστατεύουν τόσο αυτόν που τα εφαρμόζει όσο και όλους τους άλλους, μ'αυτή τη θέση ενισχύεται η στάση της αλληλεγγύης, μιας και επιτρέπουν να ζήσει κι αυτός που τα εφαρμόζει όσο και οι υπόλοιποι με τους οποίους διασταυρώνονται οι τροχιές του. Υπάρχουν και μέτρα απεχθή στις ατομικιστικές κοινωνίες μας που μας πέταξαν έξω από τις συνήθειές μας, να όπως ας πούμε οι ουρές που βγάζουν στην επιφάνεια διάφορους ανόητους κι άγονους ανταγωνισμούς και ξύνουν κακοφορμισμένες πληγές.
Επί του παρόντος αυτά τα μέτρα τα κρίνω αναγκαία κακά και θεωρώ απαραίτητη την καθολική τους τήρηση μιας και η αντιμετώπιση της πανδημίας μόνο συντεταγμένα μπορεί να αντιμετωπιστεί από την κοινωνία, όπως ακριβώς σε κάθε πόλεμο. Το "συντεταγμένα" όμως είναι κάτι που το βιώνουν ως ασήκωτο βάρος συνάνθρωποί μας που η αναρχική τους φύση δίνει τον τόνο στην συμπεριφορά τους διαχρονικά και που αντιδρούν, ίσως γιατί όπως είπε ένας ηθοποιός τελευταία, έχουν βαθύτατη ανάγκη να νιώσουν αντιστασιακοί. Αυτό είναι μάλλον που τους κάνει να βλέπουν ως πρόβατα που οδηγούνται στη σφαγή όσους εφαρμόζουν τα μέτρα. Το δυστυχώς γ'αυτούς είναι πως όλοι όσοι βλέπουν με σκεπτικισμό και αντιδρούν στα μέτρα προστασίας, κάτι άλλο εντελώς διαφορετικό δεν έχουν προτείνει μέχρι τώρα και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ροκανίζουν τα μέτρα με διάφορες σοφιστείες και αδύναμες κριτικές.
Είναι προφανώς πρόβλημα το ότι όσοι δεν τηρούν τα μέτρα προστασίας θέτουν σε κίνδυνο όχι μόνο τη ζωή τους αλλά και των άλλων. Και εκεί ένας αποφασιστικός παράγοντας που ενδεχομένως μπορεί να μειώσει την εμβέλειά τους αποδειχθούν όλοι οι άλλοι οι πολλοί που πιστεύουν στα μέτρα και τα τηρούν. Αυτοί που δίνουν το καλό παράδειγμα ο λόγος τους δεν θα είναι πιο πειστικός; Είναι αυτοί που σιγά σιγά νιώθουν τη δύναμη εκείνου του υπέροχου συνθήματος που μας είχε ενθουσίασε όταν είμασταν πιτσιρίκια και που εξέφραζε τους τρεις σωματοφύλακες του Αλέξανδρου Δουμά ( Βιλ Κοτερέ, 1802 - Σεν Μαριτίμ, 1870):
"Ένας για όλους, όλοι για έναν".
Στο πλούσιο υπέδαφος αυτού του συνθήματος ο φόβος μας που φυλάει τα έρμα θα δυσκολευτεί πολύ να μεταλλαχτεί σε φοβία και σε πανικό, και πιο εύκολα θα μεταμορφωθεί σε μια υπαρξιακή σοφία ανοιχτή στον κόσμο και στις προκλήσεις του.
Διευκρινήσεις
Κατ'αρχάς, ως ένας από τους διαχειριστές της Σταγόνας, να ξεκαθαρίσω ότι τα κείμενα των διαχρονικών αρθρογράφων μας, όπως και τα άρθρα άλλων που αναρτούν διαλέγοντάς τα από διάφορα έντυπα και ιστοσελίδες, δεν εκφράζουν επίσημη θέση της Σταγόνας σε κανένα θέμα, μιας και τέτοιο θέμα δεν υφίσταται. Το κάθε άρθρο λοιπόν, εκφράζει αυτόν που το έγραψε ή το επέλεξε και πέραν τούτου ουδέν.
Παρόλο που μ' αυτά που έχω γράψει από τον Μάρτιο όπως και με άρθρα άλλων που έχω αναρτήσει σχετικά με το θέμα της πανδημίας και των μέτρων προστασίας του κόσμου, θεωρώ ότι είναι σαφής η θέση μου, όμως μου προέκυψε η ανάγκη να επανέλθω. Πως; Στην αρχή μου γεννήθηκε η διάθεση να σχολιάσω το τελευταίο άρθρο του Οδυσσέα ( εδώ ), μόνιμου αρθρογράφου της σταγόνας σχεδόν από την αρχή της ύπαρξή της στο διαδίκτυο. Καθ'οδόν μέσα μου αυτό το σχόλιο κάπως μεγάλωσε στο μυαλό μου και αποφάσισα να το κάνω ένα ξεχωριστό άρθρο. Κατά βάση το άρθρο αυτό είναι μέρος μιας συζήτησης μεταξύ φίλων που διαρκεί εδώ και 10 μήνες σε ταβέρνες, στα τηλέφωνα και στη σταγόνα.
