Όσο περνούν τα χρόνια όλο και περισσότερο πείθομαι ότι οι τρίτης ηλικίας άνθρωποι χωρίζονται χοντρικά σε δυο μεγάλες κατηγορίες. Στο ένα άκρο βρίσκονται αυτοί που δεν σηκώνουν τα γάντια που τους πετάει η σε κίνηση ευρισκόμενη κοινωνία. Όσα έμαθαν έμαθαν, ότι έζησαν έζησαν, ότι κυνήγησαν το κυνήγησαν και για ότι αγωνίστηκαν αγωνίστηκαν. Στην καλύτερη των περιπτώσεων η μόνη διάθεση που τους κινητοποιεί είναι να φροντίζουν το σώμα τους και την ψυχή τους. Έτσι επινοούν τρόπους ώστε να μην τους ψυχοπλακώνουν τα γηρατειά, που παρεμπιπτόντως, όπως κάποιος κάποτε είχε πει σε μία κρίση ειλικρίνειας, δεν είναι για τους χέστηδες. Προσπαθούν λοιπόν με φιλικές παρέες, εξόδους και "παιχνίδια" με τους άλλους και του μυαλού τους να φτιάχνουν προπάντων καλή διάθεση. Στο άλλο άκρο μαζεύονται όλοι εκείνοι που έχουν ακόμα την όρεξη να συνεχίσουν να στέκονται στο πλάι των δικών τους και κάποιων συνανθρώπων τους που έχουν ανάγκη από βοήθεια, άνθρωποι που θέλουν να μαθαίνουν και να εμπλουτίζουν το ρεπερτόριο τους με δημιουργικές ενασχολήσεις, νέες ή από τις παλιές ασχολίες τους, να είναι θετικοί στις προκλήσεις της νέας εποχής, ώστε να προσπαθούν για να πηγαίνουν τα πράματα της ζωής λίγο παραπέρα. Και ενδιάμεσα σ'αυτά τα δύο άκρα, κινούμαστε εμείς, οι πολλοί, οι κρυφοί και φανεροί του μέτρου, με τις ιδιαιτερότητές του φυσικά ο καθένας μας.
Σχεδόν τυχαία πέσαμε πάνω σε ένα άρθρο της Ιωάννας Φωτιάδη, που αναφέρεται σε συνταξιούχους που μαθαίνουν ψηφιακά κόλπα, φιλοσοφία, ιστορία, αγγλικά, φιλαναγνωσία, αρχαία τραγωδία και που ακόμα και στις μέρες της καραντίνας γυμνάζονται με ένα πρόγραμμα on line γυμναστικής. Όλα αυτά στο νεοϊδρυθέν Πανεπιστήμιο τρίτης ηλικίας. Μαθητές σ'αυτό το πρωτόγνωρο Πανεπιστήμιο είναι οι μεγάλης ηλικίας συνάνθρωποί μας που εν πολλοίς ανήκουν στη δεύτερη ομάδα.
Αξίζει να παρουσιάσουμε αυτό το άρθρο για το θέμα του προπάντων αλλά και γιατί ανάμεσα στους υπεύθυνους που δούλεψαν για να στηθεί αυτό το Πανεπιστήμιο και που δουλεύει για να λειτουργεί είναι η Μαρία Ηλιοπούλου. Τι εστί Μαρία; Μία δραστήρια Κερατσινιώτισσα είναι που τα τελευταία χρόνια ζει στη Δραπετσώνα. Μαρία, ολοψύχως σου ευχόμαστε χαρούμενη δύναμη για να έχει καλή επιτυχία αυτό το Πανεπιστήμιο.
Πατώντας εδώ θα σας εμφανιστεί το εν λόγω άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 23.11 στην Καθημερινή με τον τίτλο "Γηράσκουν αεί διδασκόμενοι στα διαδικτυακά θρανία".
