Χαίρετε! Τώρα τελευταία μπαίνω σπανίως στο ΦΒ. Λίγο με το κινητό μου, το οποίο όμως είναι παλαιών αρχών ΝΟΚΙΑ και δεν παίρνει βίντεα και τέτοια αλλά μπορώ να βάζω «μου αρέσει» σε ότι μου αρέσει. Απολογούμε λοιπόν για το ότι δεν απαντώ σε μηνύματα προχωρημένης τεχνολογίας. Με την ευκαιρία του απαγορευτικού πήρα πάλι τα πινέλα για να περάσει η ώρα.
Λείπουν όμως οι εικόνες κι έτσι, επανέφερα στο νου μου κάποιες πιο παλιές και προέκυψαν δύο ακουαρελίτσες.
Η μια ζωγραφιά είναι από την πρώτη φορά που αντίκρυσα τον Ατλαντικό, προ αμνημονεύτων χρόνων, σε ένα νησί της
Βρετάνης.
Είχα μείνει άναυδος όταν είδα σπίτια με δίριχτες στέγες και καμινάδες, και θάλασσα με τα νερά να φεύγουν μακριά κάθε τόσο!
Καλοκαίρι ήταν, μπήκα στην θάλασσα με κάποιο δέος, είναι η αλήθεια γιατί σκεπτόμουν ότι η απέναντι ακτή, στην οποία ενδεχομένως θα εκβρασθώ, είναι κάπου στον Καναδά κι εγώ είχα συνηθίσει στο καμποτάζ!
Η δεύτερη από μια αυλή της μαγευτικής Σαλαμίνας, σε καιρούς πιο ήπιους.