Απλά δεν σου αρέσει αυτό που ακούς, το χαρακτηρίζεις κρίση πανικού, αυτοκαταστροφική τάση που την προκαλεί η θλίψη σου. Κι όμως, αυτό είναι που πρέπει να κάνεις (τελικά σου μιλάει κι εσένα η ψυχή σου. Ναι λοιπόν, έχεις κι εσύ το χάρισμα! Έχεις ψυχή!)

Μια μικρή παρένθεση. Επειδή αυτό που σου λέει το μέσα σου δεν μπορείς να το κάνεις, αρχίζεις μόνος σου (από επιλογή) να σκέφτεσαι/καταστρώνεις λύσεις για το πρόβλημά σου, επιλέγοντας -τι άλλο- το εργαλείο λογική!! Και φτιάχνεις πιθανά σενάρια που σε βολεύουν ή/και μπορείς να αντιληφθείς. Ό,τι σενάριο φτιάξεις δεν είναι αυτό που σου ζητά η ψυχή, οπότε και δεν ικανοποιείται, και τότε αρχίζεις τα «τι άλλο θες πια από μένα;» Μα αυτό που σου ζήτησε δεν το έκανες, γιατί ζητάς και τα ρέστα;

Κλείνει η παρένθεση, συνέχεια στο θέμα:

Ανάλυση της εντολής που έχεις πάρει από την ψυχή.

Το «δεν χρειάζεται να καταλαβαίνεις τον λόγο» δεν είναι παγίδα, ούτε εκδικητικό, είναι η πραγματικότητα. Δεν μπορείς να καταλάβεις τον λόγο του παθήματος αν δεν το περάσεις (πριν το περάσεις). Απλά.

Το «χωρίς να διαμαρτύρεσαι», δεν είναι τσαμπουκαλίδικο, ούτε μειωτικό, πρέπει να είσαι σύμφωνος. Όχι δηλαδή μόνο να αποδεχτείς (σαν «δεν έχω επιλογές, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, αναγκαστικά πάω εκεί») πρέπει να συμφωνείς.

Το «μείνε να το υποστείς» πάλι δεν κρύβει κάτι άλλο από αυτό που εννοεί, το μόνο που χρειάζεται είναι να το υποστείς. Το ότι το υπέστηκες είναι το μόνο όφελος του παθήματος -που θα το δεις αφού το πάθεις.

Και πάω στην πραγματικότητα: ήρθε ο τάδε στο μποστάνι, εκεί που δίνω το καλό παράδειγμα, και που ο κόσμος δεν ξέρει το ποιόν μου και με βλέπει δύσπιστα και που μόνο με την πάροδο του χρόνου, κι εφόσον είμαι συνεπής, θα φέρει αποτέλεσμα το σωστό που κάνω, ήρθε λοιπόν εκεί που δίνω τον αγώνα μου και με κατηγόρησε, με πρόσβαλε, με έθιξε, γκαρίζοντας (ακούστηκε 4 τετράγωνα) και το σημαντικό.. χωρίς να φταίω. Αυτόματα μου βγήκε το «γιατί να τα τραβάω αυτά» ΚΑΙ «μετά από αυτό το ρεζιλίκι ούτε να το σκεφτώ να ξαναεμφανιστώ στη γειτονιά, με τι μούτρα».

Δεν φτάνει μόνο να μπορείς να αποδεχτείς τα πάντα, να μην έχεις πρόβλημα ό,τι κι αν πάθεις, έχει και παραπάνω.. Πρέπει και να συμφωνείς.

Έτσι, την επόμενη μέρα, τράβηξα καρφί για το μποστάνι, ευθυτενής, για να το υποστώ το ρεζιλίκι. 

Αφού έκανα αυτό που μου ζήτησε, ολόσωστα, ήρθε και το αποτέλεσμα (αλλά και η κατανόηση του λόγου του παθήματος): «Η ανθρώπινη πλευρά μας είναι που μας κρατά κάτω, το Εγώ. Αν προσφέρω, το ανεβάζω το Εγώ. Αν δίνω αγάπη συνειδητά με σκοπό να μου επιστραφεί, το ανεβάζω το Εγώ. Αν κάποιος σου γαμήσει τη μάνα, στο κατεβάζει το Εγώ σε χρόνο ντετέ!!!!»

Όσο εκμηδενίζεται το Εγώ, τόσο απλώνει η ψυχή.