Κάποιοι του 'δειξαν με το δάκτυλο ένα κτήριο και τού 'παν να πάει στον δεύτερο όροφο. Αυτό το κτήριο ήταν ένας από του τρεις λόχους του τάγματος. Μπήκε σ' ένα τεράστιο θάλαμο με διπλά πάνω -κάτω σιδερένια κρεβάτια, στριμωγμένα το 'να δίπλα στ' άλλο. Ένα κομφούζιο από το αδιαχώρητο που δημιουργούσε ένα τσούρμο πρόβατα σαν κι αυτόνανε.
Σε μια γωνιά ανεπαίσθητα τον τράβηξε από το μπράτσο ένας φαντάρος με ευγενική φυσιογνωμία και του εξήγησε πως θα φοράει τα στρατιωτικά.
Ένας μακρόστενος military σάκος γεμάτος ρούχα, άδειασε μπρος στα πόδια του.
"Αυτή είναι η σκελέα" του είπε και τού 'δειξε ένα σώβρακο σαν τις μάσκες της Κεραμέως ευγενική προσφορά του Υπουργείου Παιδείας και του κυρίου Μητσοτάκη προσωπικά, στην μαθητιώσα νεολαία."Αυτό το αθλητικό αμάνικο φανελάκι κι από πάνω αυτό το μάλλινο φανελάκι με μανίκια." Τον κοίταζε στα μάτια σαν υπνωτισμένος. Διέκρινε ότι από όλον αυτόν το μπόγο που είχε μπροστά του, μόνο αυτά τα τρία είχαν χρώμα κάτι σαν λευκό.
"Αυτό, ανάλογα με τον καιρό που θα κάνει, θα το φοράς πάνω από την σκελέα κι αυτό πάνω από το φανελάκι", του 'πε και του 'δειξε δυο φαιοπράσινα ρούχα, ένα σαν παντελόνι φόρμας κι ένα φανελάκι σαν κολεγιακό. "Πάνω από αυτά έχεις δύο επιλογές ή βάζεις το στρατιωτικό πουκάμισο του στρατοπέδου και πάνω απ' το μακρύ βρακί, έτσι του το 'πε, φοράς το παντελόνι υπηρεσίας, ή αν είσαι εξοδούχος βάζεις τα καλά σου, τα ρούχα εξόδου δηλαδή.
Ένα τζόκεϊ με το εθνόσημο, ένα ζευγάρι αρβύλες και δύο ζευγάρια καφέ κάλτσες είχαν απομείνει στο πάτωμα. " Και βάσανο οι αρβύλες" σιγοτραγούδησε ανατριχιάζοντας , αλλά το ξεπέρασε προσπαθώντας να τις δέσει.
-Τελειώσαμε; τον ρώτησε απηυδισμένος , αλλά με αναγκαστική συστολή.
Ο στυλίστας έψαξε στο πάτο του σάκου και τράβηξε το τελευταίο ιμάτιο που είχε απομείνει.
-Να και το τζάκετ. Το φοράμε στα μεγάλα κρύα.
Απ' όλα αυτή την επίδειξη, μόνο το τζάκετ θα τον στοίχειωνε 2-3 χρόνια μετά στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ένα τέτοιο τζάκετ φορούσε ο φοιτητής, την πρώτη μέρα της εξέγερσης, που κτυπώντας τις λαμαρινένιες μπάντες του τρόλεϊ, παρότρυνε τους επιβάτες για συμπαράσταση. Η αγωνία και η μαχητικότητα του φοιτητή με το μούσι τον έσπρωξε να κατέβει και να ενσωματωθεί με τους "ελεύθερα αγωνιζόμενους φοιτητές, τους ελεύθερα αγωνιζόμενους Έλληνες", μέχρι και την μαύρη Παρασκευή.
"Όλα αυτά δικά σου μέχρι να απολυθείς. Οτιδήποτε φθαρεί δικαιολογημένα, η υπηρεσία θα σε προμηθεύσει με καινούριο υλικό."
Όσο ψάρωσε από την μία μεριά της μπάρας στην άλλη, άλλο τόσο ψαρωμένος ήταν μπροστά στον φαντάρο που του έδειχνε τον στρατιωτικό ιματισμό.
Ούτε ένα "ευχαριστώ", δεν σκέφτηκε να αρθρώσει. Ούτε το όνομα του, δεν ζήτησε να μάθει.
Μισοζαλισμένος από τον λήθαργο και έτσι ντυμένος σαν κρεμμύδι, τον κοίταξε μ' ένα θαυμασμό και μια ζήλια ταυτόχρονα. Πότε θα γίνει σαν κι αυτόν "παλιοσειρά"; Πότε θα μαθαίνει τους "νέους" τι να κάνουν; Θα ήθελε να είναι στη θέση του, γιατί υπολόγισε πως με τέτοια εμπειρία θα κόντευε να απολυθεί όπου να' ναι.
Μοναδική χαραμάδα διαφυγής το "It's five of clock" με την απόκοσμη, ουράνια φωνή του Ντέμη Ρούσου, που ακούγονταν από τα μεγάφωνα του 6ου Συντάγματος Πεζικού στην Κόρινθο.
Τον ξαναείδε δυο μέρες μετά. Στα Εξαμίλια, που προσπαθούσε να συναρμολογήσει το Μ1 κάτω από το αυστηρό βλέμμα του Λοχαγού. Έδειχνε να μην τα καταφέρνει. Στο πρώτο σάλπισμα για διάλειμμα τον προσέγγισε.
-Θυμάσαι την πρώτη μέρα που μου έδειχνες τον ιματισμό και μου εξηγούσες πως να τον φοράμε; τον ρώτησε με οικειότητα.
-Πως δεν σε θυμάμαι ! του απάντησε με ειλικρινές ενδιαφέρον.
-Καλά πότε παρουσιάστηκες; τον ξανά ρώτησε απορημένος.
-Πέντε λεπτά πριν από σένα. Δέκα λεπτά πριν, κάποιος άλλος νεοσύλλεκτος, έδειχνε σε μένα την κολεξιόν, του είπε γελώντας.
Ταραγμένος τον χαιρέτησε και έστριψε στην πρώτη γωνία για κατούρημα.
Είχε μπει στο νόημα πλέον αυτού του παραλογισμού.
Στην ιεραρχία του δευτερόλεπτου.
Είκοσι οκτώ μήνες αυτή η ιεραρχία τον ταλάνιζε στις εσχατιές του Έβρου. Μέχρι να πάρει το γαμημένο το απολυτήριο και να αισθανθεί ξανά σαν κανονικός άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι.
Σε πέτρινα χρόνια για ευαίσθητους και ευάλωτους ανθρώπους.
Ο στρατιώτης των Μάνου Λοΐζου - Κωστούλα Μητροπούλου, με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου (1974)
