Τι μου λέει η πείρα μου; Πως αρθρογράφοι σαν κι εμάς, επιεικώς μετρίως μέτριοι δηλαδή, μαζί με το "μετρημένοι" σαν επιλογή, αυτά που γράφουν πάντα λένε κάτι περισσότερο ή λιγότερο απ'αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Με άλλα λόγια δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είμαστε ακριβώς αυτά που γράφουμε και λέμε εδώ κι εκεί. Είμαστε όμως ικανοποιημένοι, αν στην διαμόρφωση του προσώπου μας πέρα από τις πράξεις μας, προσεγγίζουμε στο περίπου με τα γραφτά μας και τα λόγια μας ότι εν δυνάμει συγκροτεί τις ζωές μας, ότι τρεμοπαίζει στις αγωνίες μας.
Πέρα απ'αυτά, θα χαιρόμασταν να δημοσιεύουμε και δικά σας κείμενα και δικές σας επιλογές που θα σχετίζονται με τα θέματα της Σταγόνας. Κι αυτό έχει πιο πολύ να κάνει με την ποιητική απαίτηση "δείξε τα χέρια σου" από τα υπέροχα στιχάκια του Αναγνωστάκη " «Κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες
Κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα».
Έστω.
Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς".

[quote name="Ιγνατιάδης Λάκης"]Ο "σχεδόν ψυχαναγκασμός" είναι αυτό που από αρχαιοτάτων χρόνων οι άνθρωποι που σκέφτονται τα καθημερινά τους βιώματα το λένε "εμμονή". Τώρα υπάρξεις με ροπή προς τις απολαύσεις της ζωής και παθιασμένοι με τα παιχνίδια της κι ας τρώνε τα μούτρα τους είναι σχεδόν απίθανο να έχει κοινά σημεία με ολοκληρωτισμούς. Αυτοί είναι οι ουρές σε όσους σε κάθε πρόβλημα, σε κάθε αδιέξοδο, απαντούν εν ψυχρώ με κάποια απαγόρευση.

Μια εκδοχή: Κλισέ ανθρώπων που σχεδόν ψυχαναγκαστικά ποθούν να κουμπώνουν παρά να εκθέτουν τον εαυτό τους και συνακόλουθα την κοινωνία, σε παλιούς και νέους πειρασμούς της ζωής.

Δηλαδή, βάσεις στη Σούδα, αμερικάνικα όπλα, "υδατάνθρακες" και, ταυτοχρόνως, ρίχνουμε και λίγο χασισάκι στα μπαλκόνια για να μιλάμε γι΄άλλα εμείς οι προοδευτικοί!