Η Ελληνορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής  περιλαμβάνει 540 ενορίες, 800 ιερείς και περίπου 1,5 εκατομμύριο πιστούς. Αραιά και που πέφτουμε σε άρθρα που αναφέρονται στον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο και πάντα ένα κλικ πάνω ή κάτω μου κάνουν οι ενέργειές τους και οι δράσεις του. Με άλλα λόγια δεν αδιαφορώ για τις πρωτοβουλίες του. Έχω σκεφτεί κάποιες φορές ότι η μόνη περίπτωση να αποκτήσει κάποτε και η Εκκλησία της Ελλάδος έναν Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος που χάρη στις τολμηρές ενέργειές του θα θεωρείται όχι μόνο από τους πιστούς πρωτοπόρος, ανοιχτόμυαλος, προοδευτικός και μια έλλογη φωνή, είναι να γίνει ο πλήρης διαχωρισμός της εκκλησίας από το κράτος.

ΟΙΚΕΙΟΙ ΤΡΟΠΟΙ

Και τὰ πώρινα λόγια σου

Δὲν εἶναι παρὰ μέθεξη σὲ μιὰ ἱερογαμία

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ σιλουέτα σου

Εἶναι βαριὰ κι ἀδόλεσχη

Καὶ μιὰ λοξάδα τῆς συγγνώμης της

Αὐτή ᾿ναι ποὺ μυρίζει

Σ.Δ. Τον Σωτήρη, κάθε φορά που συναντιόντουσαν οι δρόμοι μας, πάλι τον συμπαθούσα και τον πήγαινα, πάλι τον εκτιμούσα και τον εμπιστευόμουν. Οικείος, ανοιχτός, φιλαλήθης, έντιμος. Μιλάμε για έναν συμπολίτη μας αριστερό και ανθρωπιστή συνάμα, δύο ιδιότητες που λίγες φορές τις συνάντησα στη ζωή μου στο ίδιο πρόσωπο. Να τονίσω επίσης, ότι δεν ήταν μόνο που δεν κώλωνε, ήταν και τύπος που έκανε συνθέσεις όταν τα πράγματα πόλωναν και υπήρχε ανάγκη να βρει άλλο μονοπάτι ως καλό παλικάρι. Και το πιο ουσιαστικό για μένα, σε όλες τις δράσεις που συμμετείχε, συμμετείχε ως ένας απλός στρατιώτης που ήταν παρών ψυχή τε και σώματι.  

Το κείμενο που ακολουθεί είναι δημοσίευση με αυτόν τον τίτλο από τον Giorgo Cuba.

Τρία χρόνια κλείνουν σήμερα από το φευγιό σου. Τι να πρωτοθυμηθώ; Ότι σε ηλικία 60 χρονών έσκαβες και κουβαλούσες το διπλάσιο χώμα από εμένα που ήμουν 30 για να σωθούν 3 δέντρα σε ένα παρτέρι;

Οτι υποδεχόσουν καθημερινά τους χιλιάδες πρόσφυγες ακούραστα για μήνες στο λιμάνι με χαμόγελο και ήσουν πάντα εκεί για να τους βοηθήσεις; 

Ήταν Ιούνιος, ο πρώτος ήλιος έβγαινε μέσα από τα σύννεφα, και ο Αλαίν περπατούσε αργά σε ένα παρισινό δρόμο. Παρατηρούσε τα νεαρά κορίτσια, που έδειχναν όλα τον γυμνό αφαλό τους ανάμεσα στο χαμηλοκάβαλο παντελόνι τους και το πολύ κοντό μπλουζάκι.

Είχε μαγνητιστεί, είχε μαγνητιστεί και μαζί μπερδευτεί: θαρρείς και η δύναμη της γοητείας τους δεν ήταν πια συγκεντρωμένη στους μηρούς τους, ούτε στα όπισθιά τους, ούτε στο στήθος τους, αλλά σ'αυτήν τη στρογγυλή τρυπούλα στη μέση του σώματος.

Αυτό τον παρακίνησε να σκεφτεί: Αν ένας άντρας (ή μία εποχή) θεωρεί κέντρο της γυναικείας γοητείας τους μηρούς, πως να περιγράψει κανείς και να ορίσει την ιδιαιτερότητα αυτού του ερωτικού προσανατολισμού; Σκέφτηκε μία πρόχειρη απάντηση:

Λίγες χρονιές έχω παρακολουθήσει, το λίγο που άντεχα βεβαίως, τον τελικό της Eurovision. Και κάθε φορά έλεγα στον εαυτό μου ποτέ ξανά. Έλα όμως που μετά από λίγα χρόνια έπεφτα θύμα της διαφήμισης και κάποιας σχετικής συγκυρίας και κατέληγα να ψιθυρίζω στον εαυτό μου, αν θες να γίνεις σοφός, ποτέ μην λες ποτέ. Ακόμα και όταν έχει γερή βάση αυτό το "ποτέ", όπως ας πούμε αυτός ο μουσικός  διαγωνισμός που δεν είναι του γούστου μου από κάθε άποψη κι έτσι πολύ γρήγορα τον βαριέμαι.

Φέτος πάντως, από την μια μεριά η Σάττι, που την πάω και που παρόλο δεν με κέρδισε το τραγούδι που παρουσιάζει, εν τούτοις με έπιασε αυτή τη φορά ο ανταγωνιστικός πατριωτισμός μου και θέλω να κερδίσει, και από την άλλη

Αλέξης Πανσέληνος. Τα έργα του είναι άφταστα και κανείς δεν μπορεί ούτε να τον μιμηθεί ούτε να μαθητέψει κοντά του, γιατί δεν έχει μέθοδο ή τεχνοτροπία να μεταδώσει. Οι δημιουργίες του γίνονται πάνω στα ανθρώπινα έργα και είναι αυτές που φανερώνουν το μεγαλείο που σχεδόν πάντα διαφεύγει από εμάς, το ποιητικό ιδεώδες μπροστά στο οποίο το ανθρώπινο χέρι αδυνατεί να φτάσει.

Δες τον Παρθενώνα σήμερα, πώς το φως περνά ανάμεσα στους γυμνούς κίονες αναδείχνοντας τον σκελετό, την σύλληψη των δημιουργών του· και δες όλες τις αναπαραστάσεις του με βάση τις μελέτες ιστορικών και τεχνοκριτών, όπου το πλήρες κτίσμα, με τους τοίχους να το κλείνουν ολόγυρα, τα χρωματιστά αετώματα και τα αγάλματα, την κεραμοσκεπή να κυριαρχεί χρωματικά:

Εγγυήσεις μαμούθ για να μην προφυλακιστούν – Σύμφωνα με τη δίωξη εμπόδισαν την εκτέλεση της σύμβασης 717

Τρεις πανίσχυροι επιχειρηματίες και επικεφαλής των εταιρειών Άκτωρ και Alstom, διώκονται από την Ευρωπαία εισαγγελέα Λάουρα Κοβέσι για την τραγωδία στα Τέμπη και την αμαρτωλή σύμβαση 717 και συγκεκριμένα για «εγκληματικό σχεδιασμό».

Σύμφωνα με αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Report United και της Ευρυδίκης Μπερσή, πρόκειται για τους Δημήτρη Κούτρα, επί δεκαετίες διευθυντής και κατόπιν μέτοχο της Άκτωρ, Αλέξανδρο Εξάρχου που συμμετέχει στο επενδυτικό σχήμα Άκτωρ, Intrakat και Σταύρο Βλάχο επικεφαλής της Alstom στην Ελλάδα.

ΑλλάΖΟΥΜΕ τον Πειραιά για όλους & όλες- Γιώργος Γαβρίλη

Η περιβαλλοντική επιβάρυνση του Πειραιά από τις ναυτιλιακές δραστηριότητες του λιμανιού επανέρχεται, με επιτακτικό τρόπο, στο προσκήνιο, ενόψει και της καλοκαιρινής περιόδου και αναδεικνύεται η ανάγκη να ληφθούν, χωρίς άλλη καθυστέρηση, μέτρα περιορισμού της ατμοσφαιρικής ρύπανσης από τα πλοία.

Το πρόβλημα αναδείχθηκε από έρευνα της γερμανικής περιβαλλοντικής οργάνωσης NABU, η οποία σύμφωνα με δημοσιεύματα («Καθημερινή», «Τα Νέα», «Εφημερίδα των Συντακτών» κ.α.), ανέδειξε ότι:

Oι πολίτες θα μπορούν πλέον να ελέγχουν αν στις παραλίες, στις οποίες βρίσκονται, τηρείται η νομιμότητα των όρων παραχώρησης και να υποβάλλουν σχετική καταγγελία σε περιπτώσεις υπέρβασης των παραχωρήσεων ή αυθαίρετης κατάληψης, μέσω τη νέας ψηφιακής εφαρμογής MyCoast.

Σε επόμενη φάση με την ενσωμάτωση εργαλείου Τεχνητής Νοημοσύνης η νομιμότητα θα ελέγχεται αυτόματα από τα πληροφοριακά συστήματα.

Τη νέα ψηφιακή εφαρμογή παρουσίασαν τη Δευτέρα, ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, Κωστής Χατζηδάκης και ο Υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης, Δημήτρης Παπαστεργίου με τη συμμετοχή του Γενικού Γραμματέα Πληροφοριακών Συστημάτων και Ψηφιακής Διακυβέρνησης, Δημοσθένη Αναγνωστόπουλου και της Γενικής Γραμματέως Δημόσιας Περιουσίας, Νάγιας Κόλλια.

Σ.Δ. Από τον ανεξέλεχτο δρόμο της καραμπόλας μου θύμισε αυτή η ιστορία του Αγνώστου,  την ταινία του Γιασουχίρο Όζου (Fukagawa-ku,1903 - Τόκιο,1963)  "Ταξίδι στο Τόκιο" (1953), παρόλο που στο βάθος διαφέρουν, πιο πολύ γιατί διαφέρουν οι εποχές. Μια ταινία που την έχω δει τρεις φορές τα τελευταία είκοσι χρόνια και κάθε φορά με πότιζε με την ευγενική μελαγχολία της, ιδιαίτερα την πρώτη φορά που την είδα ασπρόμαυρη στο Δαναό.

Στο fb μεταφορά από Κώστας Πετρακάκης.

Κοντεύεις τα ενενήντα και έχεις μια κόρη - την άλλη την έχασες σε αυτοκινητιστικό το 1991. Σού τηλεφωνεί δυό φορές την εβδομάδα, για να εξακριβώσει -υποψιάζεσαι- ότι επιμένεις να αναπνέεις. Σε καλεί σπίτι της σε γιορτές μονάχα, Χριστούγεννα και Πάσχα, άντε και Καθαρά Δευτέρα και Εικοστή Πέμπτη Μαρτίου. Σε καθίζει στην κεφαλή του τραπεζιού, φέρνει μπροστά σου ένα μισογεμάτο πιάτο -"μην τρως πολύ μπαμπά, δεν επιτρέπεται". Αρχίζουν έπειτα την πάρλα μεταξύ τους, για τα δικά τους.